Ch.Pl. MATYLDA Asta La Vista ur. 06.01.2010r. - 19.11.2020 r.

Maść: rudo-biała

Potomstwo, mioty: U, R, Z                      

Wołana jest w domu dzidziuś. Wydaje się, że jest wiecznie uśmiechnięta i zadowolona. Potrafi się przytulać jak człowiek i okazywać miłość całą sobą. Na pewno najbardziej kocha naszego syna, I chociaż syn nie mieszka już z nami od dwóch lat to kiedy tylko nas odwiedza świata poza Nim nie widzi…

ZIUTA Asta La Vista ur. 26.09.2016r. - 15.08.2019 r.

Maść: pręgowana z białym

Ziutka to mały "diabeł tasmański" . Wszędzie jej pełno i tylko patrzy jak coś "zmajstrować". Jednak przy tym wszystkim jest bardzo posłuszna. To bardzo odważna dziewczynka, nie boi się absolutnie niczego. Kocha wszystkich domowników, wydaje się, że jednakowo :). W naszej rodzinie najbardziej skradła serce mojego męża, bo też to on zdecydował, że mały czort zostaje z nami :)

GRUBA BERTA An-Ka-kam  ur.25.05.2007r. - 25.06.2019 r.

Maść: ruda z białymi znaczenia

Potomstwo, miot:

Może i nie jest gruba, tak jak sugerowało by jej imię, ale na pewno jest ogromnym łakomczuchem i żebrakiem. Jest też strasznym śpiochem i niesamowitym leniem.  Na spacer trzeba ją ściągać z kanapy, bo udaje, że tak mocno śpiJ

Jest bardzo przyjacielska i uwielbia każdego „całować”.

GALILEA An-Ka-Kam  25.05.2007 - 06.10.2017

Maść: ruda z białymi znaczeniami

Potomstwo, miot:

To ulubienica mojego męża, nazywana pieszczotliwie - Gluś. To sunia o anielskiej wręcz cierpliwości. Opanowana, spokojna, wrażliwa, posłuszna. Kiedy jest z moim mężem nikt inny jej nie interesuje, ani psiego ani też ludzkiego gatunku.

"Rankiem przyszedł Psi Anioł na skrzydłach Cię poniósł do nieba Zabrał ze sobą Twą radość szaleńcze merdanie ogonem dotyk zimnego nosa i tupot łap po podłodze Tak bardzo Ciebie brakuje choć płakać przecież nie trzeba bo wróci tutaj Psi Anioł i poprowadzi na łąki gdzie wszystkie psy pożegnane biegają swobodne szczęśliwe"

Mł.Ch.Pl . PUDZIANOWSKA Spółka z Krzywego Koła

Jakże trudno pogodzić się z tym, ze trzeba odejść
Właśnie teraz ... gdy wszystko się układa ...
Trudno żyć dalej, kiedy nastaje mrok
Bo dusza cierpi z żalu a serce się łamie
Jak trudno nie czuć bólu , że trzeba się rozstawać
Marzenia pogrzebać na zawsze ... Przekreślić wszystkie nadzieje ...
Los bywa okrutny a przeznaczenie złym przewodnikiem
Jednak ono wygrywa zawsze a my jesteśmy pionkami w tej grze ...
Agnieszka

Pudzianko... na zawsze pozostaniesz w naszych sercach
Eliza & Robert

Osiągnięcia:

• K.W.P.R. Racibórz 2006r.-  WO1, Najlepsze Szczenię , III BIS Szczeniąt
• K.W.P.R. Bytom 2006r. -WO1, Najlepsze Szczenię
• M.W.P.R. Opole 2006r. - WO1, Najlepsze Szczenię
• K.W.P.R. Chorzów 2006r. - Zw. Młodzieży, Najlepszy Junior
• K.W.P.R. Będzin 2006r. - V1, Zw. Młodzieży, Najlepszy Junior
• M.W.P.R. Katowice 2007r. - V1, Zw. Młodzieży - ukończony Młodzieżowy Championat Polski
• K.W.P.R. Bytom 2007r. -  V1,CWC, NSwR, BOB.

Nasze suki 

Pielęgnacja buldoga angielskiego nie jest czasochłonna. Krótką sierść łatwo pielęgnować i zazwyczaj wystarczy raz w tygodniu wyszczotkować psa. Ta rasa psów linieje w stopniu umiarkowanym.

Wymagane natomiast jest regularne przemywanie fałdów skóry na pysku, nosie i w okolicach oczu.

Jak każdy pies, kiedy nie ściera pazurów wymaga ich regularnego przycinania, aby palce były zwarte, nie rozjeżdżały się i nie wykręcały.

Pysk buldoga należy  wycierać po każdym piciu i jedzeniu, aby wilgoć czy też resztki jedzenia nie pozostawały na skórze, gdyż mogą prowadzić do jej stanów zapalnych.

Produkty żywieniowe podawane buldogowi powinny być wysokiej jakości i świeżości. Buldog powinien mieć ustalone godziny jedzenia. Nie powinno się podawać jedzenia zbyt wcześnie, ani zbyt późno, ponieważ powoduje to kłopoty gastryczne.

Ponieważ buldog jest dużym łakomczuchem i potrafi zjadać tyle pożywienia ile mu podamy, należy w tej kwestii zachować umiar i ostrożność, gdyż nadwaga i otyłość  u buldoga prowadzi do problemów zdrowotnych.

ATOPOWE ZAPALENIE SKÓRY (AZS)

Atopowe zapalenie skóry jest jedną z najczęściej występujących chorób skóry u psów. Choroba ta stwarza duże trudności w rozpoznawaniu i leczeniu chorych zwierząt, co wynika z jej przewlekłego charakteru, często występujących nawrotów oraz z różnorodności czynników, które ją wywołują.

Schorzenie to, zwane atopią, jest efektem nadwrażliwości u psów predysponowanych genetycznie na wziewne lub skórne antygeny, zwane alergenami. Zwykle pojawia się w wieku od 6 miesiąca do 6 roku życia. Najczęściej jednak zmiany zauważane są między 1 a 3 rokiem życia. Często są to alergie na roztocza kurzu domowego, pyłki roślin, pleśń, łupież, na naskórek owadów itd. Na tę chorobę cierpi około 10-15% naszych pupili.

Najczęściej zauważane objawy, to rumień oraz świąd. Zmiany na skórze lokalizują się głównie na głowie (okolica oczu, warg, brody), w uszach, na brzusznej powierzchni ciała (szyja, pachy, pachwiny), na kończynach (przestrzenie międzypalcowe, palce, nadgarstek).

Świąd, poznajemy po częstym lizaniu, drapaniu, wygryzaniu i ocieraniu się. Pojawiać się może zarówno sezonowo, jak i nie sezonowo. Nasilenie może być przez cały rok jednakowe lub wyraźnie zmieniać się okresowo. Z reguły w przypadku długiego czasu trwania choroby, zmiany skórne, w tym świąd, są jednakowo silne przez cały rok.

Przez wylizywanie i gryzienie dochodzi często do wtórnych zmian na skórze (wyłysienia, przebarwienia, złuszczanie się naskórka) oraz infekcji: gronkowcowe ropne zapalenie skóry (grudki, liczne krosty), tzw. hot spot, czyli urazowo-ropne zapalenie skóry, Malassezioza (drożdżyca), nawracające zapalenie kanału słuchowego zewnętrznego, hiperpigmentacja (nadmierne zabarwienie skóry), strupy, wyłysienia. Opisane wtórne infekcje nasilają objawy, w tym świąd. Przy atopii spotyka się również zapalenie spojówek, rzadziej alergiczne zapalenie płuc i nosa.

Rozpoznanie:

W pierwszej kolejności należy wykluczyć inne choroby mogące powodować podobne objawy: świerzb, wszawicę, chejletielozę, nużycę, bakteryjne czy grzybicze zapalenie skóry. W tym celu wykonuje się zeskrobinę, która jest oglądana pod mikroskopem, wykonywany jest wymaz, a następnie posiew w kierunku wykrycia bakterii i/lub grzybów. Jeśli wyżej wymienione przyczyny zostaną wykluczone można pokusić się o wykonanie testów alergicznych śródskórnych lub serologicznych .

Możliwości leczenia atopowego zapalenia skóry:

Niestety, właściciel musi być świadomy, iż to schorzenie rzadko udaje się całkowicie wyleczyć. Celem leczenia jest poprawienie jakości życia naszego pupila.

1. W miarę możliwości konieczne jest wyeliminowanie alergenów ze środowiska.
2. Jeśli stwierdzono wtórne zapalenie skóry (bakteryjne czy grzybicze), należy równolegle je leczyć antybiotykami i/lub środkami przeciwgrzybiczymi. Warto także dołączyć środki miejscowo odkażające, jak szampony czy płyny. Potwierdzone choroby pasożytnicze (świerzb, nużyca, pchły) zwalcza się przeznaczonymi to tego celu środkami.
3. Jeśli wykonano testy alergiczne i znane są alergeny powodujące problemy skórne, można wdrożyć immunoterapię swoistą (odczulanie). Polega to na podawaniu psu w zastrzykach podskórnych rosnących dawek wyciągu z antygenu, co ma zmniejszać nasilenie objawów po kontakcie z alergenem w naturze. Dawki są zwiększane aż do osiągnięcia dawki maksymalnej dla danego pacjenta. Zastrzyki wykonuje się często - co kilka dni. Jeśli wykonuje to sam właściciel w domu, musi wiedzieć, że istnieje ryzyko wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego (zagrażające życiu zaburzenie krążenia). Ta metoda leczenia daje sporą szansę na poprawę, jednak rzadko udaje się w ten sposób zupełnie wyleczyć psa. Dzieje się tak, ponieważ na efekt ma wpływ wiek, czas trwania choroby, czas terapii, rasa, nasilenie objawów.
4. Do terapii można dołączyć leki przeciwhistaminowe, na które nie wszystkie psy są wrażliwe. Okres próbny dla tej grupy leków wynosi min 7-14 dni. Stosuje się je zwykle u psów ze słabo nasilonym objawami.
5. Leki przeciwdepresyjne.
6. Nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6.
7. Inhibitor fosfodiesterazy - pentoksyfilina.
8. Przy bardzo silnym świądzie można wprowadzić glikokortykosteroidy krótkodziałające. Jeśli ta grupa leków stosowana jest przez dłuższy czas, ze względu na skutki uboczne należy regularnie kontrolować stan zdrowia pacjenta.
9. Cyklosporyna o działaniu przeciwalergicznym i immunosupresyjnym (hamującym odpowiedź układu odpornościowego). Efekty leczenia tą substancją zauważalne są po ok. 30 dniach.

Ostateczną decyzję o sposobie leczenia podejmuje lekarz weterynarii po zebraniu danych z wywiadu, zbadaniu zwierzęcia, analizie podjętej próby wstępnego leczenia. Zależy to m.in. od obecności wtórnych infekcji, intensywności świądu, wrażliwości na podawane leki, a także od kosztów. W terapii często stosuje się kombinacje wyżej wymienionych środków. Walka z atopią zwykle jest długa i trudna, ale konsekwentne postępowanie, pozwalające na wyeliminowanie innych przyczyn nasilających świąd i następnie dopasowanie odpowiedniego leczenia dla danego zwierzęcia, znacznie zwiększa szanse powodzenia terapii.

Źródło:

http://portalweterynaryjny.pl/artykuły/dermatologia

ALERGIE SKÓRNE

Choroby skóry należą do najczęstszych powodów wizyt w gabinetach weterynaryjnych. Praktycznie każdy właściciel psa miał mniejsze lub większe kłopoty dermatologiczne u swego pupila. Przyczyną tego stanu rzeczy są coraz częściej występujące choroby o podłożu alergicznym. Psy mające wrodzoną predyspozycje do nadwrażliwości na czynniki zewnętrzne nazywane są atopowymi.

Czynnikami uczulającymi mogą być:

• jad pchli
• alergeny pokarmowe
• alergeny wziewne
• alergeny kontaktowe

Alergiczne pchle zapalenie skóry jest najczęstszym schorzeniem skóry przebiegającym ze znacznym świądem.
Objawy:
nadmierny świąd skóry przejawiający się ciągłym drapaniem, wygryzaniem się w okolicach grzbietu, łap, pachwin. Psy często wycierają się o różne przedmioty, meble. Często odnotowuje się krostowate wypryski a następnie sączące się rany.
Przy dokładnej obserwacji skóry można dostrzec pchły lub znacznie częściej ich odchody. Odchody wyglądają jak czarne grudki ziemi. Po wyczesaniu ich na mokrą białą bibułę dają zabarwienie czerwone.

Podstawą leczenie jest walka z czynnikiem wywołującym chorobę - walka z pchłami.
Na naszym rynku jest sporo preparatów przeciwpchelnych. Szampony, pudry, aerozole, obroże oraz obecnie najbardziej skuteczne w formie spot-on czyli do zakraplania na skórę.
Oprócz walki z dorosłymi pchłami na zwierzęciu należy równocześnie likwidować postacie larwalne przebywające w naszym otoczeniu (szpary podłóg, posłania, samochody). 
Preparaty w formie spot-on wchłaniają się do tzw. filtra skórnego zwierzęcia i są stale wydzielane przez gruczoły łojowe.
Nie należy nakrapiać tych preparatów na zwierzę świeżo wykąpane lub mokre, gdyż znacznie ogranicza to jego działanie.
W związku z tym chronią zwierzę przez okres działania preparatu, który najczęściej wynosi miesiąc.
Nakładanie preparatów działających kontaktowo (szampony, aerozole, pudry) należy powtarzać co 7-14 dni stosując równocześnie preparaty w środowisku.
Najczęściej samo pozbycie się pcheł nie rozwiązuje problemów gdyż pozostaje wywołana przez alergen reakcja.
Należy więc zwierze odczulić. Najczęściej w tym celu stosuje się sterydowe środki przeciwzapalne. Doskonałym dodatkiem dla zwierzęcia uczulonego są preparaty zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe. Pozwalają one osiągnąć lepszy efekt przeciwświądowy przy zastosowaniu niższej dawki sterydu. Regularne podawanie tych preparatów zmniejsza ryzyko nawrotu tej choroby.

Atopowe zapalenie skóry związane jest najczęściej z alergenami wziewnymi.
Najczęstszymi tego typu alergenami są: roztocza kurzu domowego, naskórek, pyłki drzew, pyłki traw, chwastów, grzyby.
Objawy:
świąd skóry bardzo często umiejscowiony w okolicach pyska, opuszek łap. Odnotowuje się liszajowate zmiany na skórze, zapalenie uszu, zapalenie spojówek, czasami zmiany astmatyczne.

Leczenie polega na eliminacji czynnika uczulającego. Niestety nie jest proste wykrycie czynnika alergizującego. Aby to zrobić należy wykonać testy śródskórne podobne do tych jakie wykonuje się u ludzi.
Testy można wykonać tylko w większych placówkach. Niestety nie rozwiązuje to problemów gdyż zazwyczaj wychodzi nadwrażliwość na kilka alergenów, które są wszechobecne i nie do uniknięcie. Znając alergen można spróbować odczulić psa. Podaje się wtedy alergeny wodne podskórnie stopniowo zwiększając ich stężenie. Odczulanie takie stosuje się przez okres kilku miesięcy. Efekty są wtedy, kiedy pies jest uczulony na jeden alergen ( a tak zazwyczaj nie jest). Inna metoda obecnie wprowadzana na świecie to leczenie atopii cyklosporynami (leki immunosupresyjne stosowane po przeszczepach). Kuracja trwa od kilku miesięcy nawet do dwóch lat.
Jest bardzo droga i raczej nieosiągalna ze względów finansowych dla polskiego Kowalskiego. Pozostaje więc najczęściej stosowana kortykoterapia (sterydowe środki przeciwzapalne), niesterydowe środki przeciwzapalne no i wspomniane już nienasycone kwasy tłuszczowe.
Należy uświadomić sobie że pies dotknięty atopią będzie miał nawroty choroby do końca życia. Często obserwuje się właścicieli psów nie rozumiejących istoty problemu, którzy zmieniają non stop lekarza wierząc że znajdzie takiego, który cudownym zastrzykiem uzdrowi ich pupila na całe życie. Cudów nie ma i myślę że jeszcze długo nie będzie.

Alergia pokarmowa to następna częsta i frustrująca zarówno dla właściciela jak i lekarza jednostka chorobowa. Tutaj przyczyną uporczywego świądu skóry są alergeny pokarmowe.
Z badań wynika że najbardziej alergizujące są pokarmy mięsne zwłaszcza wołowina, wątroba wieprzowa, suche kiełbasy, podroby, sery żółte, mleko, czekolada. Do nadwrażliwości pokarmowej predysponują atopia i niewydolność trzustki.
Objawy:
Objawy są zbliżone do opisanych w Atopowym zapaleniu skóry a więc:

• Obustronne zapalenie uszu
• Zapalenie warg
• Obustronne zapalenie opuszek palcowych
• Pokrzywka przebiegająca ze świądem lub bez świądu

Rozpoznanie stawia się na podstawie wykluczenia innych przyczyn świądu (pchły, zakaźne zap. skóry, inne pasożyty) oraz stosowaniem diet eliminacyjnych. Stosowanie diety eliminacyjnej polega na podawaniu pokarmów zawierających białka, których zwierzę do tej pory nie jadło. Wprowadzenie diety eliminacyjnej jest celowe tylko wówczas gdy zwierzę nie ma dostępu do innych źródeł pokarmu (a więc przysmaki, witaminy, leki, zabawki, kał zjadany na trawniku itp.) Do diety eliminacyjnej najlepiej by było użyć mięsa z jakim do tej pory zwierzę się nie zetknęło a więc np. koniny, kaczki, białe ryby lub hydrolizaty białkowe typu soja. W ostateczności pozostaje mięso kurze mające b. wysoką strawność a więc najmniej alergizujące. 
Źródłem węglowodanów przy tego typu dietach s± ziemniaki gotowane ze skórką, natomiast źródłem tłuszczu olej rzepakowy zawierający nienasycone kwasy tłuszczowe. Dla zwierząt rosnących zalecany jest dodatek fosforanów wapna z witaminą D3.
Obecnie na rynku znajdują się specjalistyczne diety hipoalergiczne zawierające wyselekcjonowane białka lub też hydrolizaty białkowe.
Wadą tych pokarmów jest to że niekiedy nie są zbyt chętnie przyjmowane przez psy oraz wysoka cena. Prowadzenie diety eliminacyjnej powinno trwać co najmniej 6 tygodni a najlepiej 10-12. Jeśli w tym okresie nie ma poprawy to należy szukać innych przyczyn,

Alergia kontaktowa
Reakcja alergiczna następuje w wyniku bezpośredniego kontakt skóry z alergenem. Często dotyczy to zmian skórnych po kontakcie z posłaniem z tworzyw sztucznych, obroży, zabawek. Zmiany skórne najwidoczniejsze s± w miejscu kontaktu.
Leczenie - usunięcie przedmiotu uczulającego i odczulenie zwierzęcia.

Źródło: http://podajlape.pl/porady

ENTROPIUM - czyli podwinięcie powieki

Polega na podwinięciu brzegu powieki do wewnątrz. Może być cechą wrodzoną lub nabytą (wskutek zrostu po urazie powieki, przewlekłego stanu zapalnego powieki lub skurczu powieki). Podwinięta powieka powoduje drażnienie rogówki oka przez rzęsy i włosy rosnące w okolicy oka.  Oko jest silnie zaczerwienione i łzawi. Silny ból i podrażnienie powoduje, że pies często pociera łapą oczy czy trze głową o dywan. 

Ten proces prowadzi do stanów zapalnych spojówki, rogówki a później do zapaleń głębszych struktur oka. Nie leczone entropium może być przyczyną nawet utraty wzroku przez psa.

DWURZĘDOWOŚĆ RZĘS  (DISTICHIASIS) 

Jest to nieprawidłowy wzrost rzęs, w miejscach w których nie powinny one występować. Stopień nasilenia choroby bywa zmienny; czasem występuje jedynie w postaci pojedynczej rzęsy, nie urażającej gałki ocznej; a czasem pojawia się cały rząd rzęs, silnie drażniących oko. W ostrej formie, przy stałym podrażnianiu gałki ocznej, distichiasis może doprowadzić nawet do ślepoty  (w wyniku wtórnych procesów zapalnych). Leczenie polega na usunięciu (wymrożeniu) niechcianych rzęs. Jest to chorobą dziedziczną, lecz psy mające tą wadę są dopuszczone do hodowli, nie można jednak kojarzyć dwóch osobników z DIS -dopuszcza się natomiast krzyżowanie zdrowego osobnika z chorym.

Leczenie:

Jest wiele metod leczenia tego schorzenia. W większości polegają one na usunięciu wadliwie rosnących rzęs. Można tego dokonać poprzez ich wycięcie, wymrożenie lub wypalenie prądem elektrycznym. Najbardziej inwazyjny jest zabieg wycięcia rzęs wraz z mieszkami, z których wyrastają. Mniej inwazyjne zabiegi wymrażania i elektrokoagulacji stosunkowo częściej skutkują ponownym wyrastaniem rzęs w niepożądanych miejscach. W przypadku trichomegalii możliwe jest przycinanie zbyt długich rzęs nożyczkami, pod warunkiem, że kierunek ich wzrostu jest prawidłowy. Stosowane niekiedy przez właścicieli smarowanie rzęs lub włosów fałdu nosowego wazeliną nie jest dobrym rozwiązaniem i powoduje jedynie zmniejszenie drażniącego działania włosów na rogówkę, a nie jego wyeliminowanie.

Źródło: http://twojezwierze.pl/psy/choroby

GRUDKOWE ZAPALENIE TRZECIEJ POWIEKI

Grudkowe zapalenie trzeciej powieki (coniunctivitis follicularis), jest chorobą, którą szczególnie często można zaobserwować u młodszych psów. Czynnikiem najczęściej wywołującym chorobę są wirusy. Jak wiadomo, w tej chorobie ulegają powiększeniu grudki chłonne pokrywające od strony gałki ocznej trzecią powiekę. Grudki te stanowią ważny element układu odpornościowego oka, w związku z czym do ich powiększenia może dojść również w wyniku infekcji bakteryjnej. Leczenie, a właściwie kontrolowanie choroby polega na podawaniu środków antyinfekcyjnych i przeciwzapalnych, aż do osiągnięcia przez psa dojrzałości, kiedy to najczęściej problem mija. 
Jeżeli choroba ma bardzo uciążliwy przebieg można się zastanowić nad usunięciem grudek chłonnych. Można to robić mechanicznie, za pomocą wymrażania czy koagulacji. Trzeba pamiętać o tym, że w części przypadków, mimo wykonania zabiegu chirurgicznego, następuje nawrót. Przed podjęciem decyzji o zabiegu, powinno się zastanowić, czy objawy choroby są na tyle uciążliwe dla psa, że konieczne staje się usunięcie grudek chłonnych, które jak już wcześniej pisałem są elementem ochrony oczu.

PRZEROST LUB WYPADNIĘCIE GRUCZOŁU TRZECIEJ POWIEKI

Jest to powiększenie i wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki, w postaci czerwonego tworu, co często określa się „wiśniowym okiem”. Najczęstszą przyczyną jest zbyt mała produkcja łez, wysiłek, chroniczne zapalenia spojówek na tle alergicznym, bądź uraz mechaniczny. 
Leczenie: miejscowe praktycznie jest nieskuteczne, jedynie postępowanie chirurgiczne daje oczekiwane efekty. Wykonywane są dwie metody: 

• usunięcie gruczołu trzeciej powieki
• wszycie gruczołu trzeciej powieki

PRZEROST PODNIEBIENIA MIĘKKIEGO

To zbyt długie podniebienie, które dotyka i zatyka krtań. Pies nie jest w stanie normalnie nabierać oddechu, a w przypadkach wysiłku (radość, bieganie, zabawa) dochodzi do rozwoju silnej duszności co może doprowadzić nawet do omdleń. W starszym wieku może predysponować do rozwoju zastoinowej niewydolności serca prawego.
Jedyne skuteczne postępowanie to wykonanie zabiegu korekcyjnego na podniebieniu.

DYSPLAZJA STAWU BIODROWEGO

Dysplazja stawów biodrowych to dziedziczne schorzenie występujące zazwyczaj u psów szybko rosnących, dużych  i średnich ras. Bezpośrednią przyczyną schorzenia jest rozluźnienie struktur (więzadła, torebka) otaczających staw biodrowy. Prowadzi to w efekcie do niedopasowania w stawie i do przemieszczenia głowy kości udowej w stosunku do panewki miednicy. Mamy wtedy do czynienia z nadwichnięciem lub zwichnięciem. Schorzenie dotyczy zazwyczaj obydwu stawów (80% przypadków).

Przyczyny

• Dokładny mechanizm powstawania nie został w pełni poznany, ale przyjmuje się, że w 70% decydują geny, a w 30% środowisko
• Dziedziczne uwarunkowania to pierwotne rozluźnienie tkanki łącznej i mięśniowej okolicy stawów biodrowych, nieprawidłowe ukątowanie szyjki kości udowej.
• Czynniki środowiskowe (zewnętrzne) potęgują predyspozycje genetyczne.

Zaliczamy do nich:

• nieprawidłowe żywienie i za szybki wzrost - karma zbyt bogata w energię i zbyt dużo wapnia doprowadza do opóźnienia rozwoju więzadeł, torebek stawowych i muskulatury w stosunku do szkieletu. U młodych zwierząt więzadła i torebki stawowe są bardzo podatne na rozciąganie. Brak dostatecznego wsparcia ze strony mięśni pogłębia rozluźnienie stawu. Psy z silnie rozwiniętą muskulaturą zadu są mniej podatne na dysplazję. Psy, u których udział tkanki tłuszczowej wynosi 5-10% m.c. (psy krępe, limfatyczne, o słabo wyodrębnionych mięśniach i luźnej skórze) chorują częściej niż psy, u których udział tkanki tłuszczowej wynosi 1-2% m.c. (psy o wyraźnie zarysowanych mięśniach i przylegającej skórze)
• przetrenowanie psa - intensywne biegi, skoki, a zwłaszcza gwałtowne ruchy przy aportowaniu doprowadzają do znacznych przeciążeń w obrębie stawów
• urazy biodra.

Szczenięta rodzą się z prawidłowymi stawami biodrowymi. Zmiany w obrębie stawów - postępująca niestabilność rozwijają się do ok. 24 mies. W efekcie dochodzi do uszkodzenia chrząstki i więzadeł. Pojawiający się stan zapalny i ból doprowadza do ograniczenia ruchu i likwidacji mechanizmu podciśnieniowego. Czynniki te pociągają za sobą zaniki mięśniowe, brak prawidłowego odżywiania struktur chrzęstnych stawu - w takich warunkach destrukcja stawu postępuje szybciej - pojawia się błędne koło. Zmianom zapalnym i zwyrodnieniowym towarzyszą zaburzenia ruchu, a brak ruchu wyklucza możliwość powrotu do zdrowia.

Największa podatność na rozwój zmian występuje w wieku do 6 mies. - w tym okresie w wyniku gwałtownego wzrostu wielkość psa zmienia się szybciej niż siła mięśni i więzadeł utrzymujących stawy.

Pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj w 5 – 8 mies. życia:

• kulawizna, chwiejny chód, trudności przy wstawaniu, ograniczone odwodzenie, zmiana w sposobie biegania (galop lub „kicanie królika”).
• U zwierząt młodych objawy mają często charakter ostry. Przyczyną jest ograniczony kontakt głowy kości udowej z panewką i wynikające z tego miejscowe przeciążenia - doprowadza to do mikrozłamań i rozrywania włókien nerwowych w okostnej.
• U psów starszych objawy mają charakter przewlekły i wynikają z rozwoju wtórnych zmian zwyrodnieniowych.

Rozpoznanie:

Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, badania klinicznego i radiograficznego. Badaniem klinicznym (próby Ortolaniego, Barlowa, Bardensa) nieprawidłowości w obrębie stawów biodrowych można stwierdzić już w wieku 6-8 tyg.
Część badania klinicznego przeprowadza się w znieczuleniu
Uzupełnieniem badania klinicznego jest badanie radiograficzne wykonywane w nieczuleniu ogólnym.
Obecnie za najbardziej obiektywną ocenę stawów biodrowych uważa się metodę PennHip. Polega ona na wykonaniu zdjęć w trzech projekcjach. Pomiary wykonane na uzyskanych radiogramach pozwalają na wyznaczenie współczynnika DI (Distraction Index) określającego stan bioder. Metodę tą stosuje się powyżej 4 miesiąca życia. 
Dodatkowo, dla pełniejszej oceny stawów biodrowych stosuje się metodę DAR (Dorsal Acetabular Rim), która umożliwia wyznaczenie kąta nachylenia górnego sklepienia panewki stawu biodrowego i dokladną analizę górnej krawędzi panewki. Ostateczne badanie rtg, które pozwoli w 100% wykluczyć dysplazję powinno się przeprowadzić w wieku 24mies. (do takiego wieku choroba może się rozwijać).

Bardzo istotna jest wczesna diagnostyka - już u kilku-, kilkunastotygodniowych szczeniąt. Wtedy możliwości pomocy zachowawczej i chirurgicznej są nieporównywalnie większe niż u zwierząt kilku- kilkunastomiesięcznych bądź dorosłych z już rozwiniętymi zmianami w obrębie bioder.
Odpowiednio wcześnie zdiagnozowana dysplazja bioder pozwala na przeprowadzenie skutecznych operacji, np. JPS czy TPO

Do określenia stopnia dysplazji stosuje się następującą skalę ocen:

  A - stawy biodrowe normalne

  B - Stawy biodrowe prawie normalne

  C - dysplazja nieznaczna

  D - dysplazja częściowa (ograniczona)

  E - dysplazja ciężka

U psów należących do ras zagrożonych dysplazją zaleca się:

dużą ilość niezbyt obciążających ćwiczeń (pływanie, spacer na smyczy)

dietę ubogą w kalorie i wapń, bogata w chondroprotetyki - najistotniejsze jest właściwe żywienie w pierwszych tyg. życia. Prawidłową dietę najłatwiej jest wdrożyć podając psu wyłącznie gotową, zbilansowaną karmę dla psów dużych ras.

Leczenie 

Zachowawcze bądź operacyjne 
Leczenie zachowawcze nadaje się dla psów, które nie wykazują zaawansowanych zmian radiologicznych, nie mają objawów klinicznych bądź objawy są słabo nasilone i pojawiają się jedynie okresowo. Psy z ewidentnymi objawami klinicznym bądź zaawansowanymi zmianami radiologicznymi należy zakwalifikować do leczenia chirurgicznego.

Leczenie zachowawcze to:

• racjonalny ruch (spacery, pływanie), okresy przeznaczone na odpoczynek w ograniczonej przestrzeni, eliminacja biegów, skoków, aportowania
• utrzymanie prawidłowej wagi ciała - prawidłowe żywienie - gotowa przemysłowa karma dla psów dużych ras ma odpowiednią zawartość kalorii, mikro i makroelementów oraz witamin
• dodatki żywieniowe - chondroprotetyki - związki mające na celu poprawienie stanu chrząstki stawowej
• leki przeciwbólowe i przeciwzapalne - zwierzę racjonalnie używa chorej kończyny i wolniej postępują zmiany zwyrodnieniowe.
• O wyborze metody leczenia chirurgicznego decyduje lekarz biorąc pod uwagę stopień zaawansowania choroby, wiek zwierzęcia oraz nastawienie i przygotowanie właściciela.

Zespolenie spojenia łonowego - symfysiodeza ( JPS - Juvenile Pubic Symphysiodesis ).

Operacje wykonuje się w wieku 12 - 16 (20) tygodni. Polega na zniszczeniu chrzęstnego zespolenia spojenia łonowego. W wyniku tego dalszy rozwój miednicy przebiega w taki sposób, że panewki nakrywają głowy kości udowych. Zabieg niezbyt traumatyczny, rekonwalescencja przebiega kilka dni, bardzo dobre efekty.

Potrójna osteotomia miednicy ( TPO - Triple Pelvic Osteotomy ).

Do operacji kwalifikowane są psy w wieku 6 - 8 (10) miesięcy, bez rozwiniętych zmian zwyrodnieniowych. Zabieg polega na przecięciu miednicy w trzech różnych miejscach. Zespolenie jej przy użyciu specjalnie profilowanej płytki daje efekt nachylenia panewki. Panewka po zabiegu nakrywa głowę kości udowej. Zabieg mocno traumatyczny ale dający bardzo dobre efekty. Rekonwalescencja trwa ok. 3 mies.

DARoplastyka

Zabieg wskazany u psów, kt. nie zostały zakwalifikowane do TPO ze względu na zbyt płytką panewkę i obecne zmiany wytwórcze.
Operacja polegająca na nadbudowie grzbietowej części panewki.
Zabieg wykonuje się w wieku 5 - 12 miesięcy.

Operacje na mięśniu grzebieniowym i jego ścięgnie (tenotomia, tenektomia, pektinotomia, pektinektomia).

Operacje wykonuje się u młodych 6-15 mies. psów. Zabiegi mają na celu ograniczenie bólu. Poprawa utrzymuje się od kilku miesięcy do kilku lat . Operacja mało traumatyzująca. Powrót do zdrowia trwa kilka dni.

Odnerwienie torebki stawu biodrowego. 

Kwalifikują się psy w każdym wieku z objawami bólowymi Istotą operacji jest zniszczenie unerwienia zaopatrującego rąbek panewki i torebkę stawu biodrowego. Po operacji zwierzę w ograniczonym stopniu odbiera bodźce bólowe z chorego regionu.

Resekcja głowy kości udowej.

Kwalifikowane są psy z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi o masie ciała poniżej 25kg. Psy cięższe jeśli mają dobrze rozwiniętą muskulaturę obręczy miednicznej również dobrze reagują na ten zabieg. Zabieg polega na usunięciu głowy i szyjki kości udowej. Ich miejsce wypełni tkanka łączna, która przejmuje funkcję stawu. Po zabiegu nie ma kontaktu zwyrodniałych kości i likwidacji ulega ból z tym związany.

Endoproteza stawu biodrowego.

Kwalifikowane są ciężkie psy, u których występuje zaawansowana dysplazja ze znaczną bolesnością. Tej metody nie stosuje się u młodych zwierząt z nierozwiniętym w pełni układem kostnym. Nie nadaje się też dla psów, u których współistnieją inne schorzenia narządu ruchu (np. problemy natury neurologicznej czy kłopoty z innymi stawami).

Obniżenie krętarza większego kości udowej.

Efektem zabiegu jest ściślejsze dopasowanie głowy kości udowej do panewki.

Źródło: http://lancet.pl/dysplazja

Wzorzec FCI nr 149 /10.01.2011/GB
BULDOG ANGIELSKI (Bulldog)

Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji oryginalnego wzorca: 13.10.2010
Użytkowość: Pies do towarzystwa i odstraszający.
Kla sy fi ka cja FCI: Grupa 2 - Pinczery, sznaucery, molosy
i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 - Molosy typu mastyfa.
Nie pod le ga próbom pra cy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Buldog jako taki po raz pierwszy opisany został w latach trzydziestych siedemnastego wieku; wcześniejsze wzmianki wspominają o nim jako o psie do walk (bandog) Pierwotnie wykorzystywany do walk z bykami, później z psami, po roku 1835 przybierać zaczął znaną dzisiaj postać: zwartego psa o krótkiej kufie. Debiut wystawowy buldogów przypadł na rok 1860, a w następnych latach dokonała się wielka zmiana jego charakteru. Pies „uroczo brzydki” o wyrazie zawodowego boksera w rzeczywistości kochający i oddany swojej rodzinie i przyjaciołom. To jedna z najstarszych ras z Wysp, uznawana za symbol Wielkiej Brytaniii na całym świecie kojarzony z brytyjskim uporem i legendarnym Johnem Bullem.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Krótkowłosy, dość przysadzisty, raczej niskonożny, mocny, o dobrze rozbudowanym, zwartym tułowiu. Głowa stosunkowo duża w proporcji do wielkości psa, ale ani ona, ani żadna inna partia ciała nie zakłócają ogólnej harmonii, nie dają wrażenia deformacji, ani nie wpływają na sprawność ruchu. Kufa stosunkowo krótka, szeroka, tępa i lekko, ale nie przesadnie zadarta. Wszelkie objawy trudności w oddychaniu w najwyższym stopniu niepożądane. Tułów stosunkowo krótki, zwarty, jakakolwiek nadwaga niepożądana. Kończyny mocne, masywne, krzepkie. Zad wysoki i mocny.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Daje wrażenie zdecydowania, siły i sprawności. Czujny, śmiały, oddany, odważny; choć wygląd ma groźny, to z natury jest łagodny; można na nim polegać.

GŁOWA:

Oglądana z boku jest bardzo głęboka i stosunkowo krótka od potylicy do nosa. Czoło płaskie, skóra na czole i głowie trochę luźna i lekko pomarszczona, ale nie aż tak, aby zmieniała kształt głowy lub zwisała na nos. Kufa od przedniej krawędzi kości policzkowych aż do nosa stosunkowo krótka, może być lekko pomarszczona. Odległość od wewnętrznego kąta oka (albo od środka stopu pomiędzy oczami) do czubka nosa powinna być nie mniejsza od odległości od czubka nosa do kąta warg.

Mózgoczaszka, Czaszka:

O stosunkowo dużym obwodzie. Oglądana z przodu bardzo głęboka od najwyższego punktu do stawu żuchwowego, a także bardzo szeroka i kanciasta. Od stopu do połowy długości czaszki przebiega bruzda dająca się zauważyć aż do jej najwyższego punktu.

Stop:

Wyraźny.

Trzewioczaszka:

Oglądane z przodu poszczególne jej części muszą być wyważone i symetryczne względem osi pionowej.

Nos:

Duży, o dużych nozdrzach, szeroki i czarny, w żadnym razie nie
czekoladowy, czerwony ani cielisty. Nozdrza duże, szerokie,
otwarte, z dobrze wykształconą przegrodą nosową.

Kufa:

Krótka, szeroka, zadarta i głęboka od kąta oka do kąta pyska. Fałda nad nosem, częściowa lub pełna, jeśli występuje, to w żadnym razie nie może przesłaniać oczu lub nosa. Ściśnięte nozdrza i duża fałda nad nosem są niedopuszczalne i powodują znaczne obniżenie oceny.

Wargi:

Grube, mięsiste, wiszące i długie, całkowicie zakrywają boki żuchwy, ale nie przód. Z przodu schodzą się i powinny zakrywać

zęby.

Uzębienie: Szczęki szerokie, mocne i kanciaste, dolna lekko wystaje przed górną i jest umiarkowanie zadarta ku górze. Sześć niewielkich siekaczy ustawionych jest w równej linii pomiędzy kłami. Kły szeroko rozstawione. Zęby duże i mocne, nie powinny być widoczne przy zamkniętym pysku. Oglądana z przodu żuchwa jest ustawiona dokładnie i równo przed szczęką górną.

Policzki:

Dobrze zaokrąglone, sięgające aż poza oczy.

Oczy:

Oglądane z przodu są nisko osadzone, w dużej odległości od uszu, na tej samej poziomej linii, co stop. Szeroko rozstawione, ale zewnętrzne kąciki mieszczą się w obrysie policzków. Okrągłe, średniej wielkości, ani zapadnięte, ani wypukłe, jak najciem3 niejsze, niemal czarne, nie ukazują białkówki, gdy pies patrzy prosto do przodu. Oczy nie zdradzają żadnych objawów chorobowych.

Uszy:

Wysoko osadzone: przy oglądaniu z przodu ich wewnętrzne krawędzie dotykają najwyższych punktów czaszki, jak najszerzej i najdalej od oczu. Małe i cienkie, w kształcie płatka róży, co znaczy, że załamują się do tyłu i na zewnątrz, tak, że widoczne jest częściowo wnętrze ucha.

SZYJA:

Średniej długości, gruba, głęboka i mocna. Kark łukowato wysklepiony, skóra na szyi gruba, luźna i trochę pomarszczona, tworzy niewielkie podwójne podgardle.

TUŁÓW, Linia górna:

Tuż za kłębem opada (tam grzbiet jest najniższy), dalej wznosi sie ku lędźwiom, które są wyższe od kłębu, a następnie opada stromo ku ogonowi, dając w efekcie lekko karpiowaty grzbiet, który stanowi bardzo charakterystyczną cechę rasy.

Grzbiet:

Krótki, mocny, szeroki w łopatkach.

Klatka piersiowa:

Szeroka, z boków okrągła, pojemna i głęboka. Przedpiersie szerokie, krągłe i głębokie. Klatka piersiowa zawieszona jest między przednimi kończynami, żebra są wysklepione, nigdy płaskie.

Brzuch:

Podciągnięty, nie obwisły.

OGON:

Osadzony nisko, wychodzący prosto od nasady i dopiero dalej wygięty do dołu. Na przekroju okrągły, sierść na ogonie gładka, bez szczotki czy frędzli. Ogon średniej długości, raczej krótki, niż długi, gruby u nasady i gwałtownie zwężający się ku ostremu końcowi, noszony nisko, bez zakręcenia na końcu, nigdy nie wznoszony powyżej grzbietu. Brak ogona, ogon wciśnięty w pośladki lub bardzo mocno skręcony niepożądane.

KOŃCZYNY, Kończyny przednie:

Wygląd ogólny: Kończyny przednie krótsze od tylnych, ale nie aż tak, aby grzbiet wydawał się długi, albo ruch i sprawność psa były
upośledzone.Łopatki: Szerokie, długie, skośnie ustawione; bardzo mocno umięśnione, co powoduje, że wyglądają jak przyczepione do tułowia.

Łokcie:

Niskie, wyraźnie odstające od żeber.

Przedramię:

Kończyny bardzo krępe i silne, szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu i umięśnieniu, proste, nie wykrzywione. Śródręcze: Krótkie, mocne i proste. Łapy: bardzo lekko rozstawione na zewnątrz, średniej wielkości, okrągławe, palce zwarte, grube, dobrze rozdzielone.

Kończyny tylne:

Wygląd ogólny: Potężne i mocno umięśnione na całej długości, aż do stawów skokowych, trochę dłuższe od przednich. Kolano: Skierowane trochę na zewnątrz.
Stawy skokowe: Niskie, słabo kątowane.

Łapy:

Okrągłe i zwarte, palce mocne i zwarte, łapa dobrze wysklepiona.

CHODY:

Pies zdaje się poruszać krótkimi, szybkimi krokami, dotykając ziemi końcami palców. Tylne łapy podnoszone są nisko, jakby głaskały podłoże, jedna z łopatek wysuwana jest mocniej do przodu. Niezwykle ważna jest pełna sprawność ruchu.

SZATA:

Sierść: Delikatna, krótka, przylegająca i gładka (wrażenie twardości spowodowane jest tylko krótkością i zwartością sierści), nie
szorstka.

Maść:

Jednolita lub z maską, zawsze czysta i lśniąca: pręgowana, czerwona
w rozmaitych odcieniach, płowa itp. Łaciata: każdy z tych
kolorów w postaci łat na białym tle. Maść czarna, czarna podpalana,
cielista wysoce niepożądane.

WAGA:

Pies: 25 kg.
Suka: 23 kg.

WADY:

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Agresja lub wyraźna lękliwość.
- Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni
wyczuwalne w mosznie.
Wersja polska - styczeń 2011

Przodkami buldoga angielskiego były rzymskie molosy. Jest on jakby zmniejszoną wersją bojowych psów z Cesarstwa Rzymskiego. Między XIII a XVIII w Anglii organizowano wątpliwą rozrywką dla tłumów jaką były walki psów ze zwierzętami. Gdy pogłowie niedźwiedzi, jeleni i dzików zmalało zaczęto wprowadzać do walk byki. Ku uciesze tłumów zadaniem psa było złapanie byka za ucho, bądź nos i przytrzymanie przy ziemi. Duże psy były jednak bardziej narażone na rogi byka, którymi starał się on obronić przed atakiem psa. Zaczęto więc prowadzić selekcję psów pod względem pokroju. Hodowla buldoga była ściśle związana ze sportem szczucia byków. Należy jednak wspomnieć, że dolewka krwi alaunta uznanego w 1406 roku za najlepszego psa do chwytania i utrzymywania byka spowodowała zmianę wyglądu psów.  Mniejszy pies miał większe szansę przeżycia, był zazwyczaj bardziej zwrotny i szybki. Psy, które powstawały w wyniku krzyżówek, były zwinne, szybsze i wytrzymalsze niż rzymskie psy, a zarazem posiadały atrybut w postaci płaskiej części twarzowej. Ta cecha była ważną rolę, gdyż umożliwiała psu zarówno pochwycenie nozdrzy byka, jak i swobodne oddychanie. Dokładnie nie wiadomo, kiedy doszło do rozdzielenia mastifów i buldogów. Wiadomo jednak, że podczas selekcji psów do walk zwierząt (bear-baiting i bull-baiting) zwracano głównie uwagę na wolę walki psa, a nie jego cechy zewnętrzne.  
Pierwsze wzmianki o psie nazywanym ówcześnie bulldogges, pojawiły się już w 1500 roku kiedy u Cocke Sorrellsa.  Kiedy to dekretem z 1835 roku zabroniono szczucia byków, powoli zaczęła rasa ewaluować i wygląd buldoga stopniowo ulegał zmianom. Stał się on masywniejszy, ze skróconym pyskiem, bardzo masywną i dużą głową z silnymi szczękami i jednocześnie przodozgryzem.
Popularność i uwielbienie dla buldoga zmieniało się podczas ewaluowania rasy. Najpierw uważany był za najlepszego psa do walk z bykami, jednak po zakazaniu tej rozrywki stał się on psem awanturników, złodziei i przestępców.
W roku 1818 w piśmie "The british field Sports" ukazał się artykuł o buldogach. Przeczytać w nim można mało pochlebny opis zwierzęcia, które potem miało się stać narodowym psem Brytanii: "Buldog, używany i chętny do najmniej szlachetnych celów, jest najdoskonalszym łotrem wśród psów. Ma on naturę pospolitego przestępcy. Nie ma z niego żadnego pożytku i nie zasługuje sobie na ludzkie traktowanie, wyrozumiałość czy też litość. Wytępienie całej rasy byłoby olbrzymią korzyścią dla ludzkości”.

W 1860 roku buldogi uzyskały status prawny, wkraczając na ringi wystaw. Pierwszą była wystawa w Birmingam, podczas której stworzono oddzielną klasę dla buldogów. Jednak psy prezentowane podczas tej i następnych wystaw różniły się od siebie eksterierem. Pojawiały się egzemplarze małe i zupełnie sporych rozmiarów, z uszami stojącymi lub wiszącymi i z różnej długości kufą. 

W 1875 roku powstał New Bulldog Club, który wydał w tym samym roku pierwszy wzorzec rasy, powstał 1892 British Bulldog Club. Przez lata hodowcy i kynolodzy pracowali nad wizerunkiem psa poprzez selektywną hodowlę, która doprowadziła do powstania buldoga w jego obecnej formie.

Źrodło: Serwis Molosy.pl

USPOSOBIENIE:

Buldog angielski jest psem spokojnym, łagodnym, ufnym i oddanym. Jest wesoły i zawsze skłonny do zabawy, żywiołowo okazującym swoje przywiązanie opiekunom. W stosunku do innych zwierząt jest raczej opiekuńczy, choć bywa dominujący. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, wiele uczucia i  łagodności z jego strony. Jest tzw. flegmatykiem, nigdy i nigdzie się nie spieszy…